Dan liever de lucht in....
Door: gineke
Blijf op de hoogte en volg Henk en Gineke
18 April 2015 | Verenigde Staten, Grand Canyon Village
Dan liever de lucht in.....
Nog nagenietend van de prachtige canyon, overleggen we de mogelijkheden voor de volgende dag, zaterdag 11 april 2015.
Er zijn een paar opties:
* Met een trein vanuit Williams naar de South Rim van de Grand Canyon. Je komt dan 40 mijl later aan bij het Visitors House en dan kun je er gaan wandelen.
*Rijden naar de Westingang van de Grand Canyon en naar de Skywalk gaan, een half ronde uitbouw van glas boven de Grand Canyon. En dan daar overheen wandelen en natuurlijk wèl naar beneden kijken.
*Of een helicoptervlucht boven- èn in de Grand Canyon...... “Kost 'n poar cent'n moar dan hè'j ok wat...” Dan maar weer een keer gratis kamperen.... :-)
“We komen hier waarschijnlijk nooit weer, laten we het maar doen....” zegt Henk voor de derde keer in zijn leven....:-)
Dus reserveren we, ( voor de derde keer) online, een vlucht voor de volgende dag.
Die zaterdag melden we ons om half drie, een half uur voorvertrek, op het vliegveld en werkelijk, we zijn niet de enigen die dit alles hier van boven willen zien. Er zitten meer liefhebbers in het vertrekhalletje.
Steeds worden er 6 mensen, de maximale hoeveelheid voor een heli, opgeroepen om in te stappen.
Na verloop van tijd zijn wij de enige twee mensen die nog in de vertrekhal zitten.....
We zijn toch wel goed ingecheckt???
En dan blijkt onze mazzel van die dag....: we zijn de laatste twee die de lucht in gaan!! We hebben een privé vlucht!!
We stijgen op, met in onze koptelefoon heerlijke muziek: “Fly me to the moon” Nou ja, zo ver willen we nou óók weer niet gaan. Maar goed, het eerste stukje vliegen we over een vlakte met naaldbossen, niet ècht interessant. De muziek in ons oor verandert. We horen “Also sprach Zarathustra” van Robert Straus. Zegt je waarschijnlijk niks. De oudjes onder ons zullen zich deze muziek absoluut herinneren als de melodie bij de reclame van Silan wasverzachter, waar die éne dikke druppel Silan, onder begeleiding van twee paukenslagen, langzaam naar beneden valt.
Nou, op dié twee paukenslagen, het moment waarop die dikke druppel Silan valt, duiken wij de diepte van de canyon in.... Geweldig getimed, en voor ons een geweldig moment als die heli ineens naar beneden duikt, brok in de keel!! Het zelfde gevoel als toen ik in India de Taj Mahal uit het niet voor me zag opduiken... Zo onbeschrijfelijk mooi...!!!
Tranen prikten achter mijn ogen..... Stom hè.
Bekijk de foto's maar.
Nog nagenietend van de prachtige canyon, overleggen we de mogelijkheden voor de volgende dag, zaterdag 11 april 2015.
Er zijn een paar opties:
* Met een trein vanuit Williams naar de South Rim van de Grand Canyon. Je komt dan 40 mijl later aan bij het Visitors House en dan kun je er gaan wandelen.
*Rijden naar de Westingang van de Grand Canyon en naar de Skywalk gaan, een half ronde uitbouw van glas boven de Grand Canyon. En dan daar overheen wandelen en natuurlijk wèl naar beneden kijken.
*Of een helicoptervlucht boven- èn in de Grand Canyon...... “Kost 'n poar cent'n moar dan hè'j ok wat...” Dan maar weer een keer gratis kamperen.... :-)
“We komen hier waarschijnlijk nooit weer, laten we het maar doen....” zegt Henk voor de derde keer in zijn leven....:-)
Dus reserveren we, ( voor de derde keer) online, een vlucht voor de volgende dag.
Die zaterdag melden we ons om half drie, een half uur voorvertrek, op het vliegveld en werkelijk, we zijn niet de enigen die dit alles hier van boven willen zien. Er zitten meer liefhebbers in het vertrekhalletje.
Steeds worden er 6 mensen, de maximale hoeveelheid voor een heli, opgeroepen om in te stappen.
Na verloop van tijd zijn wij de enige twee mensen die nog in de vertrekhal zitten.....
We zijn toch wel goed ingecheckt???
En dan blijkt onze mazzel van die dag....: we zijn de laatste twee die de lucht in gaan!! We hebben een privé vlucht!!
We stijgen op, met in onze koptelefoon heerlijke muziek: “Fly me to the moon” Nou ja, zo ver willen we nou óók weer niet gaan. Maar goed, het eerste stukje vliegen we over een vlakte met naaldbossen, niet ècht interessant. De muziek in ons oor verandert. We horen “Also sprach Zarathustra” van Robert Straus. Zegt je waarschijnlijk niks. De oudjes onder ons zullen zich deze muziek absoluut herinneren als de melodie bij de reclame van Silan wasverzachter, waar die éne dikke druppel Silan, onder begeleiding van twee paukenslagen, langzaam naar beneden valt.
Nou, op dié twee paukenslagen, het moment waarop die dikke druppel Silan valt, duiken wij de diepte van de canyon in.... Geweldig getimed, en voor ons een geweldig moment als die heli ineens naar beneden duikt, brok in de keel!! Het zelfde gevoel als toen ik in India de Taj Mahal uit het niet voor me zag opduiken... Zo onbeschrijfelijk mooi...!!!
Tranen prikten achter mijn ogen..... Stom hè.
Bekijk de foto's maar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
