San Diego.

San Diego.

Na een verfrissende duik om 9 uur 's morgens, het is al weer 30 grd, stappen we weer in de camper voor de rit naar San Diego, waar we 's middags om ong 4 uur aankomen.
Een prachtige camping met bloeiende bloemen, groen gras en een plek onder de bomen. (helaas!?)
Het is hier lang niet zo warm als in de desert en Salton Sea.
De trui moet aan om nog even van de het sprankje zon te genieten dat nog nèt tussen de boomtakken doorpiept.

Vanaf deze camping moeten we ong 15 min lopen naar de bushalte, maar dan kunnen we ook alle mooie plekjes downtown bekijken. En ja, dat gaan we vandaag maar eens doen. Op naar de bus die ons naar een Metrostation brengt en een half uur later staan we in het Gaslamp District.
We hebben besloten om deze 2 dagen een hop on/hop off bus te nemen. Online hebben we de tickets al besteld en bij gebrek aan printer staan ze in onze Amerikaanse telefoon.

Nu, hier in het Gaslamp District, nog even de bushalte vinden..... dus zoeken op het toeristen plattegrondje …. :-( ( onbegonnen werk.)
Aha, Henk weet waar de instapplek is. Achter het Convention Center, best nog wel even een stukje lopen. Maar terwijl we voor een rood stoplicht staan te wachten zien we onze bus àchter ons (op 5th Street) aankomen....
“He” roept hij “We kunnen daar ook instappen” en hij wijst achter ons. “Dat is veel gezelliger lopen dan langs die hotels.”
En als Henk dat zegt, ja juist, dan doe je dat .....:-))
We lopen dus terug richting 5th Street, waar we de bus zojuist zagen.(ondertussen rijdt diezelfde bus ons voorbij naar de hotels waar wij nìet naar toe willen).
En dus lopen we de 5thStreet in, de bus tegemoet. En die bushalte, ja, die moeten we natuurlijk vanzelf een keer tegenkomen.
We lopen en lopen en lopen.....en we zien maar geen halte. We lopen block na block, we vragen passanten, we passeren winkels en terrasjes, maar nergens een bushalte!
Uiteindelijk besluiten we maar om bij één van de vele terrasjes te informeren. Iedereen kijkt ons aan alsof ze het in Keulen horen donderen.... “Ja, maar die bus rijdt hier elke dag langs!” roept Henk vol onbegrip.... Geen reactie, schoeders ophalend; Niemand weet het!
Dan komt er een mannetje dat ons vertelt dat we eerst onder een “boog”door moeten en dan is er een halte. Dus wij zoeken naar een boog....

Ik zal jullie de rest van het verhaal besparen, maar pas na 45 min. vonden we de bushalte dankzij een aardige politieman.
We hadden de eerste zijstraat links op 5th Street moeten nemen naar 4th Street. De bus rijdt nl helemaal over 4th Street en slechts 100m over 5th Street........... En die “boog”? Die stond helemaal aan het begin van de straat, 45min lopen terug. En dàt hadden wij nou allemaal net niet gezien.
Maar het was een leuke wandeling...

Voor de rest mensen, San Diego is een prachtige stad, Old Town is geweldig en niet te vergeten Baboa Park. Genoten! En wat denk je van Coronado Isle, voor de kust. Nu verbonden middels een hoge, km lange brug.
We hebben het eiland met een bezoekje vereerd. Als je daar uit de bus stapt kom je in een totaal andere, rustige, wereld. Met een prachtig meer dan 100 jaar oud hotel, absoluut géén vergane glorie.
We hebben het vanbinnen bekeken, er was Starbucks! en wifi. Helemaal met de tijd meegegaan. Uiteraard hebben we ook even genoten van zandstrand en zee.

Bij de halte van Old Town is de busmaatschappij in stijl gebleven. De “kaartjesmeneer”stamt eveneens uit een andere tijd...
Gekleed in korte broek, steunkousen, op gympen èn met een mooie hoed op zijn hoofd wil hij hier ieders kaartje checken.
Gedurende de hele dag hebben we hebben een oranje sticker op de tas zodat niemand ons hoeft te controlen, maar nee, hij wil alles zien. Dus laten we hem ons elektronisch kaartje zien. Hij kijkt zeer geïnteresseerd, maar kan een paar vragen over oa de 2-daagse geldigheid van dit kaartje niet beantwoorden.... Het enige wat hij zegt is OK.
Als we de volgende dag weer bij dezelfde halte komen, staat onze vriend er weer. We willen, met onze oranje sticker op de tas, gewoon instappen.
Maar dat gaat niet zomaar! Onze vriend wil wéér onze kaartjes zien. Maar vandaag staat er óók een rode streep op ons kaartje. Ongeldig volgens onze vriend.
We laten hem de tickets mèt datum zien, het betaalde bedrag, de correspondentie, de sms enz.
Misschien werd hem dat allemaal een beetje teveel, maar nee, hij doet er heel moeilijk over.
Ineens spreken we heel slecht engels........ problem, problem. We zijn de eersten die zullen instappen en de rij achter ons wordt steeds langer.....
Op een gegeven moment duurt het me te lang en zeg ik in dit keer wèl duidelijk engels: “Come on guys, let's go in the bus” en ik stap in, gevolgd door de hele rij achter ons. We laten onze vriend verbouwereerd achter.
Er worden deze rit geen kaartjes gecontroleerd.....

En ja, onze 3 weken met de camper zitten er de volgende dag al weer op. Op de dag van vertrek uit San Diego zien we nog even hoe je vooral nìet weg moet rijden met de camper, als er een dikke boomtak oversteekt boven jouw plek..... Dan rijdt de camper wèl, maar de zonwering wil dan nìet mee. Triest voor deze mensen. Ze waren net aan de vakantie begonnen.
We rijden naar een camping niet ver van onze afleverplaats, Agoura Hills bij Los Angeles. We ledigen de zwart- en witwatertanks, pakken onze spullen in, poetsen vanbinnen een beetje (niet te veel want alles wordt bij aflevering opnieuw gepoetst) en vertrekken de volgende ochtend naar ons eindpunt.
En daar staan we dan, in Agoura Hills, met een hoopje bagage, je mag de camper niet meer in..... We wachten op Joyce en Ralph die ons komen halen om naar Santa Barbara te gaan.
We gaan voor Bed, Bad en Brood.
Wìj zijn bij hen wèl welkom....