Een nieuw checkpoint.

Een nieuw checkpoint.

Vanaf ons illegale plekje op de camping vertrekken we met een grote glimlach op ons gezicht. Gelukkig zijn we de afgelopen nacht niet gestoord door de eigenaar van nr 9......!
Vandaag staat het Natural Bridges National Monument op het programma, met als eindoel voor die dag Monument Valley, waar we willen overnachten.
De route door Utah is weer geweldig en imponerend. Wat voel je je dan toch klein.....
Er waait een ijskoude wind door het park, wat het verblijf buiten de auto er niet prettiger op maakt. Nadat we de drie topics, met dikke jassen aan in bijtende kou, hebben bekeken vluchten we terug in de warme auto, richting Monument Valley. De bruggen waren prachtig, maar in mijn beleving halen ze het niet bij Arches National Park, waar we vorig jaar een kijkje namen.

Pakweg 10 mijl na het park bedenkt Henk ineens dat hij de afsluitdop van de rioolslang, na de waterdump gisteravond, wrsch niet heeft teruggeplaatst. De dop hangt welliswaar met een plastic strip aan de buis. Dit om de dop niet kwijt te raken......
Er wordt dus gestopt en ja juist, gecheckt.... maar de dop heeft 25 mijl asfalt niet overleefd. We hebben dus wéér een puntje voor de checklist.

Okay, we richten ons maar weer op de weg en de omgeving. We hebben voor een gravelweg gekozen, hoog,niet snel maar weinig verkeer en prachtige weidse uitzichten met hier en daar een meza. Alleen de wind blijft over de vlaktes en door de canyons gieren.
Bij Mexican Hat, een rots in de vorm van een mexicaanse hoed, dalen we weer af, het dal in. Daar waait het zo hard over de vlakte dat het rode zand ons het uitzicht belemmert. En hier hadden we aanvankelijk willen overnachten!!!
We rijden door en plotseling, als het ware uit het niet, rijzen, aan het einde van de lange rechte weg, de contouren van Monument Valley voor ons op. Ge-wel-dig!
Daar hebben we een plaats besproken op een camping en ook dáár waait die rode stofwolk....
Met een klein beetje spreekwoordelijk lood in onze sneakers rijden we het dorpje bij het park binnen.
Tot onze grote opluchting ligt onze camping “om de hoek”van een rotsformatie waar het minder waait. Pff.
Als we onze plaats op de camping, na een serieuze check uiteraard, hebben gevonden, kunnen we zelfs nog even in de zon buiten zitten.
Onder genot van een welverdiend biertje na al dat stof, doen we wat veel campinggasten doen: kijken hoe een ander, onder begeleiding van echtgenote (of -noot), zijn wagen achterwaarts op zijn plek probeert te rijden. Het verloopt niet echt soepel.
En omdat hij met zìjn achterkant wel behoorlijk richting ònze voorkant gaat, lijkt het ons verstandig om ons er maar even op een positieve manier mee te bemoeien.
Henk neemt de rol van de vrouw over, terwijl de vrouw mij vertelt dat het met haar altijd fout gaat.
We komen aan de praat en ja, hij wil wel een biertje na een stoffige reis en zij wil wel een wijntje.
Hij vertelt over Australie waar ze vandaan komen en hoe hij hier elk jaar op vakantie komt. Hij vertelt over zijn camper die hij in USA heeft gekocht, die hij altijd in USA in de stalling zet. En dat dezelfde Australische wiin, die ze in thuis drinken, hier de helft van de prijs is.
En ja, hij lust nog wel een biertje en zij een wijntje. De andere buurman uit Colorado komt er ook bij met zijn drankje in de hand. Het wordt gezellig en steeds kouder maar de wind is gaan liggen. En ja, hij komt met een biertje en zij met een wijntje.......
Die avond bleef het nog lang onrustig....